Daar was een kwezeltje, die 't al wil verstaan
Die meende zo zachtjes in de hemel te gaan
Op hare sokskens
Kouskens, houten blokskens
Maar onze lieve Heer, die aller hert doorziet
Die wilde deze kwezel in de hemel niet
Wel, lieve Heere, wat heb ik gedaen
Dat ik uw gouden poort niet en mag binnen gaen
'k En hebbe nooit gezongen
gedanset noch gesprongen
En als al de andere meiskens naar de kermis zijn gegaen
Heb ik er gans alleen mijn potje koffie opgedaan
De grote Sinte Pieter sprong uit bed bij dit gerucht
kwam ter poort gelopen in de volle vlucht
Och God neem deze femel
Niet op in onze hemel
Er zijn er in onze keuken al een stuk of vier
Zij maken onze hemel tot een vagevier
Belzebub die heeft mij gist'ren nog verkleerd
Dat hij al in de helle gene kwezels begeert
Ze doen er niet dan kwellen
Heel d' hel in roere stellen
En al zijn duivels riepen met wreed getier:
Weg met al die femels naar het vagevier
Maar nu sprak deze kwezel: 'k heb hier nog zo menig vriend
Ik heb den heil'gen Jozef zo godvruchtig gediend
Ik ben hem gaan bezoeken
Met zeven kerkeboeken
En nooit ben ik in of uit de kerke gegaan
Al zonder duizendmaal op mijn borst te slaan
Hoort eens, zei sint Jozef en de man was heel verstoord
Wij houden niet van kijven aan de hemelse poort
Bij God is het besloten
De hemel gaat niet open
En al de maagden riepen van het hoog balkoen
Wij hebben in de hemel gene kwezels van doen
Bon, sprak toen sint Ivo met zijn pots en tabberd aan
Maar zeg me nu toch eens wat met die kwezel wordt gedaan
Antonius zei: die kwezel?
Wel zet ze op mijn ezel
En laat ze dan maar rijden, waar ze niet wil gaan
Wij trekken ons de ezel of de kwezel niet meer aan
