In Oostlant wil ic varen
mijn bliven en is hier niet lanck
met eender schoonder vrouwen
si heeft myn herteken bevaen
Hi nam dat maechdeken reyne
al bider witter hant
hi leydese op een eynde
daer hi een beddeken vant
Daer lagen si twee verborgen
den lieven langhen nacht
van tsavonts totten morghen
tot dat scheen den lichten dach
Wel op, ghi ridder coene
sprack si, dat meysken fijn
keert u herwaerts omme
mi weet een wilt vogelken
Hoe soude ic mi omkeren
mijn hooft doet mi so wee
en waer dat niet gaschiedet
ten schiede nemmermeer
Had ic nu drie wenschen
drie wenschen also eel
so soude ic nu gaen wenschen
drie roosen op eenen steel
Die eene soude ick plucken
die ander laten staen
die derde soude ic schencken
der liefster die ic haen
Aen ghene groene heyde
daer staen twe boomkens fijn,
die een draecht noten muscaten,
die ander draecht nagelkijn
Die naghelen die zijn soete
die noten die zijn ront
wanneer so sal ic cussen
mijns liefs rooden mont
Die ons dit liedeken sanck
so wel ghesonghen haer
dat heeft gedaen een lansknecht
God geve hem een goet iaer!
Uit het Antwerpsch liedboek 1544
