Stormvogels zijn wij, van stormwind gevoed
Vorsten in wereld van noden
Dorst naar de ruimte in ’t ruisende bloed
Eerloos tot onder de zoden
Veêlend vol lust, in felbonte pracht
Leeft er geen vogel zo wonder
Of ook een wereld van spot ons belacht
Ons gaat de zonne niet onder

Worst’lend vooruit, door vuur en orkaan
Kloppend aan poorten en blinden
Gastvrije harten die warm voor ons slaan
Zijn al zo zelden te vinden
Eindeloos voort, door vlakte en stad
Immer doorstraald van het wonder
Of ons ook d’eigene broeder vergat
Ons gaat de zonne niet onder

Maar waar de koning der doornen verrijst
Eenzaam in doodstille nachten
Wene de vedels een brekende wijs
Klimmen tot God onze klachten
En de gekroonde troost en geneest
Stil met zijn dauw onze wonden
Voort gaat de tocht door het wilde foreest
Ons gaat de zonne niet onder