O schitterende kleuren van Nederlandse vlag,
Wat wappert gij fier langs de vloed.
Hoe klopt ons het harte van vreugd en ontzag,
Wanneer het uw banen begroet:
Ontplooi u, waai uit nu, bij nacht en bij dag.
Gij blijft ons een teken, o heilige vlag.
Van trouw en van vroomheid, van vroomheid en moed
Van trouw en van vroomheid en moed.
Of is niet dat blauw in zijn smetloze pracht,
Der trouw onzer vaadren gewijd ?
Of tuigt niet dat rood van hun manlijke kracht,
En moed in zo menige strijd ?
Of wijst niet die blankheid, zo rein en zo zacht,
Op vroomheid, die zegen van Gode verwacht ?
De zegen, die enig, die enig gedijt,
De zegen, die enig gedijt.
Waai uit dan o vlag: zij een tolk onzer beê,
Omtrouw en om vroomheid en moed !
De wereld ontzie u op golven en reê.
Doch daaldet gij ooit op de vloed.
Wij heffen uw wit uit de schuimende zee,
En voeren naar 't blauw van de hemel u mee.
Al kleurt zich, al kleurt zich uw rood met ons bloed,
Al kleurt zich uw rood met ons bloed.
Dr. J.P. Heije / W. Smits
