In de stille Kempen, op de purp'ren hei,
Staat een eenzaam huisje, met een berk erbij.
Op een zomeravond, in gedroom alleen,
Kwam ik, ongeweten, langs dit huisje heen.
Hoe schoon nog de wereld, de zomerse hei,
Dat is hier op aarde de hemel voor mij !
Hoe schoon nog de wereld, de zomerse hei,
Dat is hier op aarde de hemel voor mij !
In het eenzaam huisje, zat een meisje, ach !
Lijk ik nergens anders, ooit een meisje zag !
Door het venster keek ze, mij verlegen aan,
Schoof 't gordijntje toe en is maar opgestaan.
Hoe schoon nog de wereld ...
Maar wat heeft de liefde, ook hier niet verricht !
Want ze schuift 't gordijntje, nooit nog voor mij dicht!
Door het open venster, dat men vroeger sloot,
Lach ik naar ons kindje, op haar moeders schoot.
Hoe schoon nog de wereld ...
E. de Ridder / A. Preudhomme
